No, pored muzike njegov život obeležava i crkva tako što je poslat da se zaredi za sveštenika što je ubrzo napustio ne samo zato što je muzika bila na prvom mestu, nego i zbog krhkog zdravlja koje je bilo obeleženo astmom koju je dobio još kao dete i koja mu je zadavala brojne probleme kao i kod sveštenstva. Antonio jednostavno nije imao snage prisustvovati njihovim brojnim obredima. Nakon toga svoj život posvećuje muzici, odnosno violini kad je 1713. godine imenovan profesorom na Ospedale della Pietà (institucija za muzičko školovanje), nakon čega je objavio svoje prve radove, tri sonate, sonatu za violinu i 12 koncerata. Posle toga se udružio sa svojim ocem na prvoj produkciji Orlando finto pazzo, koja je izvedena u teatru St. Angelo 1714. godine. Nakon toga je svakako usledio period velikog stvaralaštva za Antonia i sve one koji su voleli slušati ono što je poteklo od njega kao velikog stvaraoca. Ono što je najžalosnije u svemu što uprkos svojoj velikoj popularnosti koju je uživao u više zemalja kod Svetog Oca i čak na pojedinim dvorovima, svoj je život završio kao obični siromah, kao posve obična osoba koja nije imala dovoljno za život. Usprkos svom tužnom završetku, Vivaldi nam je svima ostavio veliko nasleđe, svoja dela koja će večno ostati zapisana na kulturnoj svetskoj sceni i bit će večno deo opšte kulture. Njegov život je završio 28. jula 1741. godine u Beču zbog upale pluća kad je pokopan na bolničkom groblju za siromašne. Smatra se tvorcem violinskog koncerta – muzičke forme sa malim orkestrom i violinom. Od vremena Vivaldija potiče solistički koncert od tri stava: allegro – lento – allegro. Takav raspored zadržaće se i do danas. Napisao je veliki broj koncerata za violinu, a jedan od najpopularnijih je koncert u a-mollu. U obliku končerta grosa pisana su Četiri godišnja doba – njegovo najpoznatije delo, koje predstavlja jedno od najviše izdavanih klasičnih muzičkih komada. Pored koncerata pisao je i duhovnu muziku i opere.